Поезија (3 песни)

Пророк

Најпрво ја налепувам брадата на пророк.

Потоа ја облекувам туниката и се наметнувам со наметка.

Половината ја препашувам со појас.

На нозете имам сандали, а во раката стап.

Можеби така некој ќе слушне што имам да кажам,

можеби така на некој ќе му е гајле.

Музите се гулаб

Музите не се ниту крава, ниту слон,

ниту каков било влекач

тие не се ни јазовец ни волк,

ни златно теле. (Ниту жени се).

Тие се гулаб

штотуку прелетан над вжарен вулкан

блага сончевина има во крилјата негови,

молкот на исихастот е воздухот што го сече.

Тие се гулаб

што како низ звучен ѕид преминува

од онаа страна на видливото,

песната на ангелите му пулсира во срцето.

Кога слетува над тебе,

иако мирен,

трепериш.

Срам

Ноќва посакав темни облаци

да ја покријат месечината,

ангелска рака да ги распара

и да ги наполнат кофите и легените

на мојата душа.

Ноќва ја повлеков завесата

и се мушнав во кревет

со свртен грб како налутено дете

покриен со чаршафот на несигурноста.

Како прељубник што и свртел грб

на својата верна придружничка,

ноќва се срамам од месечината.

Никола Маџиров (5 песни)

Со тоа дека Никола Маџиров е најдобар поет од новата генерација македонски поети ќе се согласат повеќе луѓе и љубители на поезијата. Тука направив мал избор од 5 песни од неговата збирка 'Преместен камен'.

Сенките не одминуваат

Еден ден ќе се сретнеме,

како бротче од хартија и

лубеница што се лади во реката.

Немирот на светот ќе

биде со нас. Со дланките

ќе го помрачиме сонцето и со фенер

ќе се доближуваме.

Еден ден ветрот нема

да го промени правецот.

Брезата ќе испрати лисја

во нашите чевли пред прагот.

Волците ќе тргнат по

нашата невиност.

Пеперутките ќе го остават

својот прав врз нашите образи.

Една старица секое утро

ќе раскажува за нас во чекалната.

И ова што го кажувам е

веќе кажано: го чекаме ветрот

како две знамиња на граничен премин.

Еден ден сите сенки

ќе не одминат.

Градовите што не ни припаѓаат

Во туѓите градови

мислите спокојно скитаат како гробови

на заборавени циркузанти,

кучињата лаат на контејнерите и

снегулките што паѓаат во нив.

Во туѓите градови неприметни сме

како кристален ангел заклучен во

непроветрена витрина, како втор земјотрес

кој само го разместува веќе уништеното.

По нас

Еден ден некој ќе ги здипли нашите ќебиња

и ќе ги прати на хемиско чистење

од нив да го истрие и последното зрнце сол,

ќе ги отвори нашите писма и ќе ги реди по датуми

наместо по исчитаност.

Еден ден некој ќе го размести мебелот во собата

како шаховски фигури на почеток од нова игра,

ќе ја отвори старата кутија за чевли

во која ги чуваме паднатите копчиња од пижамите,

недотрошените батерии и гладта.

Еден ден ќе ни се врати болката во 'рбетот

од тежината на хотелските клучеви и

сомнежот со кој рецепционерот ни го подава

далечинскиот управувач.

Туѓите сожалувања ќе тргнат по нас

како месечина по заталкано дете.

Откривање

Веќе одамна никому не припаѓам

како паричка падната од работ на стара икона.

Расфрлен сум меѓу строгите наследства и завети

над ролетните на спуштените судбини.

Историјата е првата граница што треба да ја поминам,

го чекам гласот одвоен од созвучјето на послушноста

за мојата далечност што ќе извести.

Како бронзен споменик под плоштадот од ѕвезди сум

врз кој птиците ги вежбаат химните на надеж,

како пердув залепен врз лушпа од јајце се откривам,

за прерано заминување кој раскажува и

новиот живот што го навестува.

Домот секој ден

под шаторот на светот тајно ми се менува,

само детството е како мед

што не допушта туѓи траги во себе.

Тишина

Не постои тишина во светот.

Монасите неа ја измислиле

секој ден да ги слушаат коњите и

падот на пердувите од крилјата.

"The Sound And The Fury" by William Faulkner

I almost never write on my blog about books that I have read. I remember that the last time I did that was after reading Aleksandr Solzhenitsyn’s “In The First Circle”, a wonderfully written novel. This time I want to write about a book by an American author called William Faulkner, a nobel-winning author writing mainly about the normal people of America's south. The first of his books that I read was “As I Lay Dying” a book telling a story of the death of a woman and the process in which the family tries to take her body to another town to be buried. The whole book is written through a mix of narratives spoken by different members of the family and friends. The whole story developes through the eyes of each of the speakers. Really well thought and well written.

This time I want to write few words about Faulkner’s fourth novel called “The Sound and The Fury” written before “As I lay dying”. It is probably one of the most complex novels in literature and is mostly written in the “stream of consciousness” style mostly used or you can say even invented by James Joyce. Basically, the book doesn’t tell a linear story but describes the dissolution of an aristocratic southern family through four narrators.

The book is divided in four parts, each narrated by a different member of the family (3 brothers), except the last part which is narrated by a third person omniscient point of view.

The first part is written by Benjy, a retarded autistic son in the family, writing which is characterized by short and simple sentences. His part happenes in one day but what is especially hard to follow and confusing is that the story goes back to three parts of his life, all the time shifting swiftly from when he was a little child to the present when he is in his thirties and then when he was a teenager.

The second part is written by his brother called Quentin, a young man studying at Harvard who commits suicide at the end. He is the hope of the family, obsessed with the dignity and chastity of his beloved sister who ends up pregnant, left by the man and running away and marrying someone else. His inner struggle leads him up to drowning in to a river. His part is also hard to follow as he jumps back and forth between events from the past and the present day.

The third part is written by Jason, Benjy’s and Quentin’s brother, a hard working, “in your face”, greedy and cynical man. He is the only son which their hypochondriac mom loves and who takes care of the family after his sister runs away and his brother commits suicide. As part of the family we also see Quentina, the child that his sister Caddy has left and who now is a seventeen year old girl. Jason misuses and steals the money that Caddy is sending for her daughter thus profiting from her predicament.

The fourth and the last part is focusing mainly on Dilsey, a black woman among the servants, responsible for running the household. Her grandson Luster looks after Benjy, the retarded son. In the end of the story, we see Quentina finding all the checks that her mom has sent, stealing them from her uncle Jason’s room and running away with a guy from the traveling circus.

What makes this book so complex and good is Faulkner’s mastery to get behind a character and portray it so authentically. All four narrations happen in four single and separate days. Benjy’s, Jason’s and Dilsey’s parts happen in 3 consequent days in 1928 and Quentin’s part happenes in 1910. Through 4 days and a lot of going back and forth Faulkner is wonderfully weaving a story in a way in which only few writers have been able to do. That is probably why this book has been studied and analyzed so much by scholars and is one very fine piece of literature.

The Invisible

Midnight had come and gone to the city crouching around a sprawling lake. The moon had tiptoed behind the mountain's back and spilled a bucket of light down the length of its spine. The summer night exhaled through open windows and onto people comfortably stretched out in their beds, painting the scene with sound. The garbage truck groaned into being from around the corner, ponderous and slow, like some huge, panting animal. It grew steadily louder until it reached the dumpsters huddled together near the five-story apartment building. It invited a carnival of noises. Its engine growled in a rasping voice, the dumpsters, brimming with garbage complained against being dragged so roughly, clanged on metal with metal as they were fastened on hooks, rattled with glass bottles as they regurgitated their insides into the truck. The hydraulics hissed in an urgent exhalation. No human voices were heard. The garbage men had either spent their words for the day, or else the night shift had robbed them of any desire to make conversation, projecting themselves already in bed, fast asleep like the people behind the windows. The entire scene was over as soon as it had begun. This nocturnal parade of sounds lasted no more than two minutes. The dumpsters were emptied and put back in their places. The bits of garbage that had fallen out on the street were carefully collected and fed to the ever-hungry maw of the truck, and with a loud snarl it lumbered towards the adjacent alley. Silence reclined over the landscape again, as if into an old, familiar hammock. The moon kept shining, unflinchingly, onto the spine of the mountain. The people, oblivious, slept on in their comfy beds. One thing however, clung to the air. The insults that P., his mind engulfed in alcoholic vapours, had flung into his wife's face like a slap in front of their two small children. His threats of leaving her, that it's only a matter of time, that he cannot stand her and that he's an idiot for putting up with her. This stain went unnoticed by the garbage men. And even if it had, they could never wash it clean.

Excellent translation by Ivan Petrovski