Владимир Мартиновски

Здраво на сите. Имам работи што би можел да ги кажам но сега ќе продолжам во стилот на хаикуто - кратко. Хаикуто има огромна моќ да го долови моментот, на обичните моменти да им даде вечна димензија. Ми се допаѓа изразот дека хаикуто е како филмска камера.
Сега ве оставам да уживате во поезијата на Владимир Мартиновски, според мене еден од најдобрите хаику поети кај нас. Ова е мој избор од неговата стихозбирка „И вода и земја и оган и воздух“. И не заборавајте секоја песна се чита по два пати.


Прво будење
годинава - со звук од
лопата во мраз.


Две оси од зад
славината ја демнат
следната капка.


Наведнат бор го
милува морето со
една шишарка.


Лавовите од
фонтаната се на штрајк.
Денес не плукаат.


Врз срната од
мозаикот спие пес.
Што ли сонува?


Со игличките
борот по правта црта
кинески знаци.


Пливаме грбно -
ние во морето а
облакот на небо.


Капат стреите...
Капка по капка тонам
во соништата.


Солени капки
во воздухот - морето
е на прошетка.


Од криглата со
пиво бумбарот зема
пена за бричење.

Уште малку хаику

Во последно време многу ме привлекува хаикуто како поетска форма и планирам да напишам нешто повеќе за хаикуто и мојата љубов кон него но сега ќе ве оставам да прочитате уште неколку од моите песни.

For the english speaking I will try to translate some of the haiku poetry I promise.

Времето сопре.
За момент посака да
гледа како спиеш.

Снежни врвови.
Се повеќе ми значат
дури стареам.

Низ зелен тунел
тикво си минувам. Ја
сакам пролетта.


Паѓаат ѕвезди
врз мене - дур во мракот
се пикам под ќебе.


И покрај одвод
за канализација -
багремот цвета.


Стотици лисја
шумно бијат битка со
сила невидна.