Трчаме
кругови
на
одамна завршена трка.
Публиката
отвара уста, но нема е,
како
некој да притиснал ‘mute’.
Со
стиснати тупаници
и
испотени чела
не
го препознаваме дождот
што
паѓа врз нас.
Пред
очи ни е само грбот на другиот.
Нозете
ни се тешки, а погледот уморен.
Трчајќи
без престан, заумени,
залудно
чекаме ѕвончето
да го означи последниот круг.
