Расказите на Иво Андриќ ме раздрмаа и воодушевија. "Прича о везировом слону" и уште девет раскази собрани во едно издание, од оние црвените, старите, "Реч и мисао". Расказот 'Смрт у синановој текији' е веројатно наубавиот расказ што сум го прочитал до сега. Сега после повеќе години се спремам да ја препрочитам 'Мостот на Дрина' и за првпат да ја прочитам 'Травничка хроника'. Им пристапувам со возбуда и почит. Еве што вели на самиот крај на освртот на расказите на Андриќ, Велибор Глигориќ:
Dozivljaj tragike ljudoskog zivota bice je Andriceve proze. Ona joj daje tezinu i dubinu zahvata u ljudske sudbine. Mladost pesnika Andrica zrtvovana je samicama tamnica i konfinacija, propracena velikim unutrasnjim dusevnim krizama i porazima iluzija, no isto tako i sticajem ranog zivotnog iskustva, prodorima u tajne zivota i ljudske prirode. Umetniku Andricu razvila se vec u mladim godinama svest o kompleksu ljudske psihe, o antagonizmima jave i sna covekovog, o elementarnim silama koje izbijaju iz ljudske prirode. Razvio se kod njega filozofski odnos prema zivotu, cije ga neispitane dubine neodoljivo privlace. Pesnik, filozof, psiholog i artist, potomak onih neimara koji su nadahuto stvarali trajne lepote mostova - nasli su harmonicno klasicno jedinstvo u Andricevoj umetnickoj licnosti.
